بررسي روند تحوّلات سنّ ازدواج و عوامل اجتماعي ـ جمعيّتي مؤثّر بر آن طيّ سال‌هاي 1375-1355

پروانه آستين‌فشان

 اين پايان‌نامه در مقطع كارشناسي ارشد جمعيّت‌شناسي با راهنمايي دكتر محمّدجلال عبّاسي شوازي و مشاوره‌ي دكتر محمّد ميرزايي و دكتر محمود قاضي طباطبايي در گروه جمعيّت‌شناسي دانشكده‌ي علوم اجتماعي دانشگاه تهران در سال 1380 به انجام  رسيده است. هدف اصلي تحقيق، بررسي اجمالي روند تحوّلات ازدواج در ايران و تعيين‌كننده‌هاي اجتماعي ـ جمعيّتي آن در طول  دوره‌ي 1355 تا 1375 مي‌باشد. روش تحقيق اسنادي و داده‌هاي آن از نشريه‌هاي سرشماري مركز آمار ايران طيّ دو دهه‌ي 1365-1355 و 1375-1365 به دست آمده است. نتايج حاكي از آن است كه متغيّرهاي مورد بررسي حدّاكثر 50 درصد تغييرات ميانگين سنّ ازدواج را تبيين مي‌كنند. مقايسه‌ي مناطق شهري و روستايي نشانگر مشابهت نسبي در شاخص‌هاي مورد بررسي به ويژه ميانگين سنّ ازدواج است. بر اساس نتايج به دست آمده، ميزان باسوادي و به‌ويژه تحصيلات عالي، يكي از مهم‌ترين عوامل مؤثّر در تأخير سنّ ازدواج است.

منبع: عبّاسي شوازي 1383: ۲۶.